Maandenlang wilde ik al naar de bergen. De laatste keer was vorig jaar in april, toen ik in Canada was met mijn mama. Ik had het gemist. Is het niet vreemd dat je zoiets kan missen? Dus we besloten te gaan. In eerste instantie met nieuwjaar, maar dat ging helaas niet door. Dus besloten we te gaan rond mijn verjaardag.
Ik wilde naar de watervallen in Lauterbrunnen. Maar ik had niet bedacht dat met een graad of 13 onder nul de watervallen bevroren bleken. Het mocht de pret niet drukken, want we gingen wel naar de bergen. Op mijn verjaardag deden we boodschappen, een heleboel – voor het gehele weekend – zodat we dat niet meer hoefden te doen. We zouden in de nacht van 23 op 24 februari gaan rijden, dus we gingen drie uurtjes slapen om vervolgens rond een uur of vier 's nachts in de auto te stappen.
24.02.2018
We reden vanuit Rotterdam via Duitsland naar Zwitserland. Ondanks dat het urenlang donker was, de wegen plat en de files onvermijdelijk, werd naarmate we dichterbij de Zwitserse grens kwamen de stemming in de auto steeds beter. Het einde van de rit was in zicht.
Toen we eindelijk (na bijna elf(!) uur rijden) in de buurt kwamen van waar we zouden overnachten, keek iedereen zijn ogen uit. De in mist gehulde bergen doemden langzaam voor ons op. Ik vond het op Canada lijken en dat was enkel positief.
We logeerden in Isenfluh, een dorpje wat niet makkelijk te vinden is op Google Maps en alleen bereikbaar via een ellenlange spiraalvormige bergtunnel. In Isenfluh gebeurt ook niet echt iets. Maar dat is precies waar we naar op zoek waren. Enkel wandelen, koken, eten, slapen en af en toe een pagina uit een boek lezen. (Oké, en we keken graag elke avond een aflevering van Queer Eye.)
25.02.2018
Aangezien we begin van de avond aankwamen, hadden we geen tijd meer om echt op ontdekking te gaan in de omgeving. Daarom gingen we de volgende ochtend (na een fantastisch ontbijt) op onderzoek uit met als eerste stop: Lauterbrunnen. Alleen al de dorpsnaam duidt op het unieke van het landschap: er zijn 72 watervallen in het Lauterbrunnental – hilarisch genoeg hebben wij er geen één gezien. Wel lag er sneeuw, héél veel sneeuw, en was het er koud zoals in een vrieskist. De beste kou die er bestaat.
Ondanks dat we geen enkele waterval gezien hadden, was het een hele mooie wandeling daar. Maar we hadden er nog geen genoeg van, en besloten daarom met een lunch (een restje pompoensoep van de avond ervoor) in onze maag een berg te beklimmen. Nou, oké, we gingen met een kabelbaan (hoogtevrees!) en voor de rest gleed ik overal alleen maar uit, máár de omgeving was prachtig. Het was in de bergtoppen van Sulwald (de berg bij ons 'woonplaatsje') mistig en je kon bijna geen hand voor ogen zien, maar dat leverde de mooiste plaatjes op. Het was er ook ongelofelijk stil, alles was gedempt door het bijna oogverblindende pak sneeuw, enkel het kraken van onze voetstappen was te horen.
En ja, eerlijkheid duurt het langst wat dit betreft. Zoals ik al vertelde ging het voor mij vanaf hier bergafwaarts (ha-ha!). Ik wilde graag meedoen met de rest van de wandeling, maar mijn schoenen hadden niet genoeg profiel waardoor ik letterlijk élke stap uitgleed. Dus veel heb ik hier niet gezien, wel maakte ik nog enkele mooie foto's en genoot ik van de kou. Soms moet je gewoon weten wanneer je moet stoppen om nog plezier te hebben in iets, en dat was voor mij op dat moment.
26.02.2018
De volgende dag gingen we naar Grindelwald. Een skigebied waar je ook prachtig kan wandelen. Het was zonnig, maar héél koud: zo'n -13 graden. Stevig ingepakt trotseerden we een stuk wandelgebied wat ons zou brengen naar een grote gletsjerkloof.
Vervolgens gingen we na een ongelofelijk mooie wandeling terug om avondeten te maken. Maar niet voordat we nog even een flitsbezoek aan een Zwitserse supermarkt deden en (bijna letterlijk) als kinderen in een snoepwinkel bergen chips, chocolade en ander lekkers kochten. In de auto werd het meeste al aangebroken en we aten onszelf bijna misselijk. Eenmaal thuis kookte ik venkelrisotto, als ons laatste avondmaal in Zwitserland.
Na het eten besloten we nog een stukje te wandelen, wat misschien wel de beste keuze was van de hele vakantie. Het licht was namelijk magisch. Een roze gloed in de lucht en alles was blauw. Een hele bijzondere combinatie. We liepen richting een waterval, die ook deels bevroren was en voornamelijk bestond uit reusachtige ijspegels.
We wandelen langs een punt waar we uitkeken over een vallei. Waarbij de maan hoog boven het dal stond en kleine lichtjes in de huizen beneden schitterden. Het was ongelofelijk koud. Waterkoud. Maar ook ongelofelijk prachtig om daar te staan. Toen het begon te schemeren liepen we terug, om zo ook de volgende ochtend weer richting Nederland te vertrekken.
