De maand februari zat vol paradoxale wendingen. Van enorme sneeuwval naar boven de vijftien graden. Lopend naar kantoor, omdat er niet te fietsen viel door het dikke pak sneeuw – maar een week later zonder jas(!) een strandwandeling maken voor mijn verjaardag. Dan hebben we het nog niet eens over het einde van deze maand, waarbij we een (buren)brand meemaakte en zonder overdrijven dachten dat een groot deel van ons huis in vlammen op zou gaan. Uiteindelijk mochten we (als vrijwel de enigen van de omliggende huizen) weer terugkeren en viel de schade – relatief gezien – enorm mee. We hebben zoveel geluk gehad, maar daarover later meer.
De maand begon rustig en knus: Juve was heel aanhankelijk en liet het zomaar toe om zo in mijn armen te liggen. Hij heeft soms van die dagen dat ‘ie de hele tijd bij ons in de buurt wil zijn. Andere dagen is hij in geen velden of wegen te bekennen en ligt hij vooral op één van zijn vele plekjes in het huis te slapen. Ook maakte Daan zelf zuurdesempizza! Hij had een pizzasteen geleend en we hebben een oven die tot 300 graden kan. De pizza’s die eruit kwamen waren echt heerlijk.
Ik had een hele drukke eerste dag van februari gehad, want de nieuwe website van Wiezewasjes kwam online! Er was zo hard aan gewerkt door iedereen en ik ben zo trots op het resultaat. Ik kreeg een paar dagen later deze PRACHTIGE bloemen van mijn baas. Zo lief!
Op zondag was het ineens helemaal sneeuwwit buiten! De avond ervoor had ik al uit het raam staan kijken – zo verheugd op de volgende dag. Het was nog mooier dan ik kon dromen. Uiteindelijk ben ik samen met Daphne en Daan een wandeling door de stad gaan maken van bijna drie uur.
Daphne maakte deze super leuke foto van mij en Daan! Echt allebei helemaal blij en in ons element. We houden allebei zo enorm van sneeuw, dus het maakte ons echt helemaal gelukkig. Het was wel flink koud – zo kwamen we onderweg deze groep duiven tegen die aan het schuilen waren voor de sneeuw.
Voor kerst kreeg ik een doosje vol met kleine zeepjes van Werfzeep en ik ben er elke keer eentje aan het testen. Dit keer was het tijd voor een nieuwe zeep! Deze met venkel, aloë vera en rozemarijn vond ik echt heel lekker en bijzonder. Echt een goed zeepje om ‘s ochtends de dag mee te beginnen.
Het einde van mijn zelfgemaakte vest kwam in zicht, dus ik heb enorm veel zitten breien deze maand! Het was de bedoeling om het tegen eind van de maand af te maken, maar het liep allemaal iets anders dan verwacht… Ik heb ‘m uiteindelijk in de eerste week van maart af kunnen maken! Zo trots op het resultaat van mijn allereerste breiwerk ooit. Het lijkt me leuk om daar misschien nog eens een stukje over te schrijven, inclusief tips en tricks die ik gaande weg als totale beginner heb geleerd.
Hieperdepiep! Ik was jarig op 23 februari en had echt één van de beste verjaardagen ooit. Ondanks dat ik maar weinig bezoek had, voelde ik me aan alle kanten zo vertroeteld. Ik kreeg onverwachte kaartjes, pakketjes en cadeautjes. Ik had speciaal een dag vrij genomen voor mijn verjaardag en dat zorgde er voor dat we deze prachtige – en zonnige dag! – een strandwandeling konden maken. Uiteindelijk werd het niet echt een wandeling, want we hebben vooral zittend in het zand naar honden zitten kijken. Prima tijdsbesteding, dacht ik zo.
Daan had voor mijn verjaardag allemaal lekkere dingen gemaakt. Van een zelfgebakken appelkruimeltaart tot mijn favoriete “mocktail” met tonic, grapefruitsap en vanillesiroop. Zo lief én lekker! We hadden ook nog een hele bijzondere gefermenteerde thee met bubbels én als kers op de taart kookte hij een sterrendiner voor mij op basis van een box van De Librije. Mijn favoriet was het hunebedden-toetje met sleedoorn, advocaat en wilde bramen. Fantastisch!
Op zaterdagochtend kwam Juve mij wakker maken. Hij is altijd zo nieuwsgierig en springt soms met een enorm hoge sprong op bed om geaaid te worden. Dit keer niet en daarom ging ik er ook maar gauw uit. Daan en ik hadden veel drukke dagen achter de rug, dus het plan was om het laatste weekend van februari lekker rustig aan te doen. Maar dat liep dus de volgende dag heel anders…
Op zondagochtend zaten we met een kopje thee samen op de bank. Ik was van plan om kort daarna het ontbijt te maken totdat we ineens glas hoorden rinkelen in de straat. Er ontstond wat commotie en Daan keek uit het raam en zei rustig maar krachtig: “Er is brand.” Het drong absoluut niet tot me door. Ik verwachtte dat het verderop in de straat was en toen Daan begon rond te lopen in huis – om dingen te pakken – dacht ik vooral dat hij te hulp ging schieten voor de hulpdiensten zouden arriveren. Pas toen hij Juve in zijn reismandje probeerde te doen, drong tot me door dat het bij ons vlakbij was. Ik keek uit het raam en ondanks dat ik de vlammen al uit het raam zag slaan, drong het amper tot me door dat het bij onze directe buren ontstaan was! Ik ging de werkkamer in, waar het al behoorlijk warm was om uit voorzorg de meubels van de muren weg te trekken. Daarna liep ik door naar de slaapkamer om iets aan te trekken om vervolgens linea recta de deur uit te lopen vrijwel zonder iets bij me.
Ik realiseerde pas écht wat er aan de hand was, toen we buiten stonden en we de hitte van de vlammen op onze huid konden voelen branden. Zó heet was het al. In vijf minuten werd het opgeschaald naar een zeer grote brand en rukten meer dan 25 voertuigen van hulpdiensten uit om te komen blussen, verplegen en raad geven. Voor mijn gevoel werd de brand steeds groter en ik snapte niet waarom het zo lang duurde voor ze gingen blussen. Achteraf bleek dat het vuur zo heet was én dat ze niet zeker wisten of er nog mensen binnen waren (spoiler: wonder boven wonder is niemand gewond geraakt!), dat ze eerst moesten inschatten hoe ze te werk gingen. Ze konden niet eens van binnenuit blussen. Wij werden ondertussen naar het politiebureau gebracht waar we zo’n vijf uur (vrijwel zonder informatie) in angst gezeten hebben. Totdat de brand onder controle was en ze konden inventariseren wat de gevolgen waren voor de bewoners.
Ze kwamen ons vertellen wie er weer naar huis mochten. De huisnummers werden opgenoemd, maar omdat onze werk- en slaapkamer direct aan het huis waar de brand ontstaan was grensde, geloofde ik mijn oren niet toen bleek dat we terug mochten. We zijn nogmaals gaan navragen of het écht zo was. Het werd ons verzekerd: we mochten terug naar huis.
Ik denk dat de wandeling van het politiebureau naar ons huis voor mijn gevoel de langste wandeling in mijn leven was. De moed zakte me met elke stap in de schoenen. Wat gingen we aantreffen? Konden we de kamers nog in? Twee verdiepingen naast ons waren volledig uitgebrand. Daaronder was het onbewoonbaar door de enorme hoeveelheid bluswater. Het huis boven ons óók onbewoonbaar door roet- en rookschade.
We stapten ons huis binnen en liepen direct naar de werkkamer. Waar we dachten een ravage aan te treffen, was vooral een volledig gebarsten muur te vinden. Ook was de vloer er slecht aan toe en de kozijnen – ondanks dat onze ramen niet zoals alle andere nabije ramen gebarsten waren – waren flink getroffen door de hitte. Maar dat was het. Het stonk wel vreselijk naar brandlucht, maar er was niks van grote waarde aangetast.
Vol ongeloof van wat we hadden aangetroffen – na al onze afschuwelijke gedachtes dankzij de laatste beelden die we hadden gezien van het brandende huis – liepen we door naar de slaapkamer. Hier was geen spoor te bekennen van de brand, behalve de vieze voeten op mijn yogamat waar de brandweer overheen gelopen was om onze ramen open te zetten.
Wat hadden we een geluk gehad. De hele avond zijn er mensen over de vloer geweest om ons te helpen, en de vervolgstappen van de situatie uit te leggen. Er kwam een schoonmaakploeg, om de kamer urenlang schoon te maken en ons huis weer een beetje als thuis te laten voelen. Er kwamen mensen van de gemeente langs om nog wat schade vast te leggen, en ook die beaamden dat we zó ontzettend veel geluk hadden gehad. We konden spreken van een engeltje op onze schouders. ‘s Avonds hebben Daan en ik – verbijsterd over het bizarre tafereel van de afgelopen uren – nog een tijdje zitten praten. We liepen elk uur nog wel eventjes de kamer binnen om te kijken of het écht waar was. Ik heb zelfs mezelf nog een paar keer geknepen in mijn arm, om te realiseren dat het echt was. De volgende dag , op 1 maart, hebben we gedaan alsof het zondag was. Maar dat is voor de volgende keer.
Liefs,
Patricia